La vie Normandie
Het is super mooi weer wanneer we laat op de middag het stadje St-Vallery en Caux binnenvaren. Hugo heeft dit plekje uitgekozen. “Bij laag water zou het hele gebied droogstaan, en zit je opgesloten in de haven” krijg ik mee als info. Ik lees me verder in, in De Vaarwijzer (Onze bijbel op gebied van de Franse kust), volgens dit boek moet je hier echt de haven binnengaan en een nacht verblijven als je houdt van die dorpjes met een rustige, slaperige sfeer. Je vindt er nog enkele oude Normandische vakwerkhuizen, maar de rest van het stadje werd op 12 juni 1940 grotendeels in de as gelegd door de Duitse generaal Rommel. Na een relaxte namiddag rondwandelen, heb je het dropje ook wel helemaal gezien, tijd dus voor een ijsje langs de zeedijk!
Hoveningang St Valéry en Caux 
De Normandische Kust 
Een slaperig plaatsje 
2 dagen later varen we verder door richting Fécamp en maken daar een planning voor dagen erna. We bekijken de weersvoorspellingen, deze zeggen ons dat er de overmorgenavond storm wordt verwacht! Hier willen we uitblijven maar toch voortgang maken richting het westen en kiezen dus om de dag nadien extra vroeg te vertrekken.
Helaas liet de wind het overdag toch afweten en zijn we voor de nacht moeten uitwijken naar een andere haven dan voorzien. ’s Ochtends hervatten we de toch en zeilen het laatste stukje naar St Vaast. Ik ben de schip(st)er van dienst, en stuur de boot door de wind heen, zo krijgt Hugo toch ook eens de kans om gewoon te zitten en te genieten van de zon.Als een goede matroos volgt hij netjes mijn bevelen op zonder klagen ;-). In Saint Vaast liggen we nog geen tien minuten aan de stijger vast of de wind pakt echt door met uitschieters naar windkracht 7, daar is de voorspelde storm!. Bij het binnenvaren passeerden we het eilandje Tatihou. Onze bijbel leert ons dat dit Unesco erfgoed is en dat je het kan bezoeken met zo een amfibieboot. “Ho super tof… Moeten we echt doen” roep ik naar Hugo.
“Est ce que vous avez une pass sanitaire?” Vraagt de vrouw aan het loket. Ho neen, het is al zover, onze eerste corona obstakel. We zoeken uit hoeveel de corona-test kost en waar we dat stokje in onze neus kunnen laten duwen zodat we drie uur later de boot met wielen op mogen naar Tatihou.
Hoogwater bij Saint Vaast 
Laagwater bij Saint Vaast 
Onze gids had gelijk, het eiland was een echte aanrader. Ondanks mijn schrik om volgescheten te worden door de talloze meeuwen die het eiland bewonen waande ik me toch een klein beetje in paradijs… met donkere wolken, en regen.
Zondag hervatten we onze reis westwaarts richting Cherbourg. We hebben een week een plaatje geboekt in de haven daar. Er staan alweer enkele klusjes op de lijst om de boot in goede vorm te houden en we nemen hier het einde van die week een retourtje naar Mechelen voor onze tweede vaccinatie prik.