Bingokast!

Met grote golven en witte schuimkopjes varen we met de Canarische eilanden in ons kielzog op weg naar het eiland Sal in Kaapverdië. De weermodellen voorspellen de eerste dagen zeker goede wind en onze autopilot berekent dat we over een kleine week aan de overkant zullen toekomen. Zodra de El Teide (Vulkaan van Tenerife) kleiner wordt, daalt onze windmeter snel in knopen. De wind die langs de berg afsurft zorgt voor pieken van 35 knopen. Nu de wind een wat meer aanvaardbare kracht heeft neemt ook de zeedeining af tot een rustiger gekabbel. Ik stop een podcast in mijn oren, smeer me voor de zoveelste keer in en geniet van de zon. Pff, zodra de wind wegvalt merk je toch dat de zon goed haar best doet vandaag! Daar zitten we dan samen in de kuip, we genieten van de rust en van de wijdse ruimte om ons heen.

Op Tenerife kregen we de afgelopen week bezoek van mijn zus, Steven & Taro. Met de huurauto en een lange lijst aan activiteiten die we willen doen hebben we een hele week lang een druk (en vermoeiend 😉 )programma. We reden héél het eiland rond en bezochten alle hotspots. We gingen klimmen, zwemmen en Steven leerde ons de beginselen van het vissen. Ja, het tempo zat er stevig in! Ons levensritme ligt ondertussen duidelijk lager dan in België, dat wordt straks nog een hele aanpassing! Gelukkig hadden we komende week tijd zat om te relaxen en hopelijk ook wat bij te slapen.

De wind blaast ons de volgende dagen rustig verder. In de ochtend van dag zeven verschijnt het platte eiland in de mist aan de horizon. Whoehoe, we zijn er bijna! Na een dikke week op zee doet men achterwerk behoorlijk pijn van het neerzitten. Dringend tijd voor weer wat actie aan land alvorens ik doorligwondes ontwikkel. 

Op de middag varen we de baai van Palmeira binnen, een gezellig baaitje, waar de vissertjes in kleurrijke bootjes druk heen en weer varen. We worden meteen begroet door Tatao, een vriendelijke stoner, die ons vanuit een kleine sloep begeleidt naar een vrij plekje in de baai. Come, Come, blijft de man zeggen en doet een handgebaar dat we nog meer naar voren moeten varen. Op slechts enkele meters van andere boten en vooral aan de rand van het strand vond hij, naar zijn mening, het ideale plekje voor ons. Met de bediening van de ankerlier nog in men handen keek ik Hugo aan en zag ook zijn bedenkelijke blik! Zodra de man zijn rug keerde om ergens anders instructies te geven haalde ik het anker weer op en gingen we toch maar op een iets veiliger plekje liggen.

Nu onze boot goed lag was het tijd om te genieten van de bedrijvigheid rondom ons en een fris pintje. Zodra Hugo zen geliefde Duvel opent krijgen we weer bezoek van onze goede vriend. Come, you go doctor now! Hugo zijn gezicht spreekt boekdelen, de Duvel vliegt de koelkast in en we springen de dinghy in Tatao achterna opweg naar de dokter die ons aan wal reeds staat op te wachten. De jonge vrouw in een witte doktersjas, die later ook blijkt te werken als bediende in de haven, kijkt vluchtig naar de papieren en ontvangt nadien 10€ van ons. Welcome to Africa! Zonder ons er echt druk in te maken klaren we ons verder in en willen we zo snel mogelijk ons aperitief hervatten. 

Bij een kopje koffie en een heerlijk stukje brood (wat al een eeuwigheid geleden was, dat we nog goed brood gevonden hadden) komen onze vrienden Camille & Ben van de Detox binnengevaren, net op tijd om samen mijn verjaardag te vieren, met een fles wijn en vers gevangen vis komen ze ’s avonds aan boord en steken we de bbq aan. Tussen alle Franse boten die hier liggen is het fijn om nog  eens een Vlaamse conversaties te voeren. Ook zij hebben drie weken de tijd om naar Mindelo af te varen. Al gauw wordt het plan gemaakt om samen te varen en de verschillende eilandjes van Kaapverdië te bezoeken. Vanuit Sal trekken we via São Nicolau naar São Vicente en zo door tot Mindelo. Onderweg lagen we op enkele super idyllische plekjes en vullen onze dagen met  subben, bbq-en en we wagen ons aan het diepsnorkelen. We ontdekken een hele nieuwe onderwaterwereld. Het diepsnorkelen is echt verslavend. Het aantal kleurrijke visjes en vissoorten verdubbeld hoe dieper je het water in duikt. Wij zijn nu al onder de indruk, “wacht maar als je in de Caraïben bent zegt Camille, daar is het water nog helderder en zie je echt nog meer vissen en riffen!” Dat wordt iets om naar uit te kijken.

De ontspannen sfeer die we net hadden ervaren verdwijnt meteen zodra we de havenkom van Mindelo binnenvaren. Buy buy strandbbq’s, welcome vertrekkers drukte! Mindelo is de uitvalsbasis waar alle boten nog snel even foerageren en de laatste voorbereidingen treffen voor de grote oversteek. De hevige wind die hier permanent waait doet de stijgers in de haven behoorlijk dansen en draagt bij aan de gespannen sfeer. Ook ons lijstje met klusjes wordt weer naar boven gebracht en meteen aangevuld. De mast inkruipen om het staand en lopend wand te controleren, reserve autopilot aansluiten en in orde brengen, de alternator op onze motor laten nakijken (die doet het wel gewoon maar geeft af en toe een alarm op het controlepaneel, veiligheidshalve moet ‘ie dus toch even op de testbank) enz. Hugo zoekt een mechanieker voor onze alternator en maakt alvast een afspraak in de haven om een plekje voor ons te reserveren zodat de technieker even aan boord kan komen. Spijtig genoeg zijn we hier niet de enige boot met nood aan onderhoud. De uitgevallen ARC- boten liggen hier ook waardoor we ergens onderaan de wachtlijst komen te staan, blijkbaar is onze creditcard niet dik genoeg om voorrang te krijgen!

De eerste dagen beslissen we dan maar om bij de haven voor anker te liggen en sommige klusjes daar alvast te starten.   

“INGEUH NU HIER, er is een boot op drift!!” Ik schrik wakker door Hugo zijn geschreeuw. Hij staat reeds achter het roer in de kuip, zelf gewekt door het brullen van de buren. Ik spring uit bed, me nog niet helemaal bewust van wat er gaande is. Eens ik bij Hugo toekom zie ik een 20m lang onbemand zeilschip op ons afkomen. Er staat een hevige wind en de boot is van z’n mooringboei gebroken. De boot slingert doorheen de baai als een bal in een bingokast.  Ik haast me om het anker te bedienen zodat wel snel kunnen wijken voor het naderend schip. Rondom ons is het chaos, boten zijn in de weer met stootwillen, andere springen in hun dinghy om iedereen te verwittigen. Het schip blijft naderen, Hugo krijgt de motor gestart en kan ondanks dat ons anker nog op de bodem ligt kunnen we met het geven van wat extra ketting toch net ver genoeg uitwijken, net voor het schip ons raakt komt er een nieuwe windvlaag en gaat ie de ander kant op. “Oef dat scheelde geen haar of we hadden een 20-in onze romp binnen gekregen”. Bij ons is het gevaar geweken! Nog in onze onderbroek springen we in de dinghy en fungeren samen met enkele andere dinghy’s als boegschroef, hekschroef, rem en levende stootwil tussen het losgeslagen schip en de andere geankerde boten in de baai. Ben en Koen van SY Detox krijgen we vanuit de dinghy aan boord van het stuurloze vaartuig gehesen en zij weten het roestige anker over boord te kieperen waarmee het gevaarte tot stilstand komt achterin de baai. Als ie nu nog eens op drift gaat, zijn er gelukkig geen andere boten meer in gevaar.

 

De dagen nadien bezoeken we nog even het prachtige groene eiland aan de overkant, Santo De Antao en verhuizen we de boot naar een wiebelig plekje in de haven. Na de controle van onze generator sleuren we de laatste benodigdheden aan boord en zijn we klaar voor vertrek. Op de stijger zijn we duidelijk niet de enige boot die zich klaarmaakt. Iedereen heeft het over, je voelt de spanning in de lucht, niemand geeft het toe maar iedereen heeft toch wat zenuwen voor de grote oversteek. We wisselen nog wat gegevens uit om tijdens de oversteek toch contact met elkaar te houden via de sateliet. 

Nog een laatste keer slapen en ook wij varen de grote onbekende zee op!