SXM Knaldrang…
Het is half zes wanneer we onze zeilen hebben staan en de motor uitgaat. We hebben net uitgecheckt uit Guadeloupe in het plaatsje Deshaines en zeilen nu met ondergaande zon de eerste mijlen van onze 128 mijl lange tocht. Het is voor een keer geen scherp aan de windse koers. Met de wind op 100 graden scheuren we richting onze bestemming Sint Maarten. De plek waar we samen de “Knalbond” 2 weken “zeilvakantie” gaan vieren. Op datzelfde moment staan in België, Brent, Katinka, Nand, Lieze, Loof en Sakke op het punt in te checken voor de Transatlantische vlucht richting dit paradijs.
Onze zeiltocht gaat voorspoedig, in Simpson bay gooien we om 15u30 onze haak in het zand, we hebben nog anderhalf uur voor we met de brugopening de lagoon in kunnen om 17u00. We genieten dan maar van het zonnetje en een drankje. “Simpson bay bridge, Simpson bay bridge, this is SY Alskling II calling to inform you we are standby for inbound bridge at 5pm” “roger that ALskling II” en zo hebben we onze plekje naar binnen toe verzekerd. Om stipt 17u00 gaat de brug open en varen we met een 7-tal andere jachten de Lagoon van Sint Maarten binnen.
Ondanks dat het inklaren in de Nederlandse kant duurder is en dat je brug- en liggeld moet betalen voor de Lagoon kiezen we ervoor om binnen te gaan liggen omdat ook daar de charter catamaran voor de Knalbond aan de steiger ligt. Zo liggen we vlakbij en kunnen we op zondag weer samen uitvaren als buddy boats.
Met een lekker tempo knallen we met onze dinghy door de lagoon op weg naar Marigot. Het is bewolkt maar nog steeds drukkend warm. Aan de Franse kant van de Lagoon moeten we regelmatig slalommen rond de wrakken en is het duidelijk dat er nog steeds veel opruim- en herstelwerk is na de zware doortocht van orkaan Irma in 2017. We leggen onze dinghy vast aan een dinghy steigertje en vleien ons neer op een terrasje. “We zijn geland en stappen nu in de taxi jullie kant op” rinkelt het whatsapp bericht. Een klein uur later stappen we samen opnieuw het terras op, nu met z’n achten, we komen het terras de rest van de dag niet meer af. De knalbond is herenigt! Na de nodige rondjes apero komt de menukaart en tegen 22u is iedereen appeltaart. Drank of jetlag? Dat laten we in het midden en daarmee kruipt iedereen onder de wol in het hotel en stappen Inge in ik weer in onze dinghy voor het korte ritje richting Alskling.
De kater countert de jetlag een beetje en de ochtend komt traag op gang. De incheck van de Charter staat voor de namiddag, we kunnen dan ook met de schipper kennismaken. Gezien Inge en Ik met onze eigen boot varen is er een schipper ingehuurd om de cat te schipperen. Voordien wordt er een flinke boodschappenrun gedaan en tegen 17u zitten we in de kuip van de cat om onder genot van een zak rum de plannen voor de komende 14 dagen te smeden.
Waar twee zeilboten naast elkaar varen ontstaat spontaan in tenminste het hoofd van één van de twee schippers een race. Tegen alle verwachtingen in, immers wij met onze slechts 37 voet lengte zijn over het algemeen de verliezer van deze ingebeelde mini wedstrijdjes, waren we de absolute overheerser op het wedstrijdveld (zelfs met een dinghy op sleeptouw). Als je aan catamaran denkt, denk je normaal ook snel varen maar de gecharterde Lagoon 38 bleek moeilijk vooruit te branden. Vooral in elkaar gezet als drijvend vakantieappartement waarbij zeileigenschappen pas op de 2e plaats stonden. Leuk voor ons, wij kunnen er bijna rondjes rond zeilen, én ideaal als party platform met de hele groep. Zijn doel dus toch prima dienend.
Met een tafel vol lege bierflesjes en cocktailbekers rinkelt de bel voor “last call”. Nand veert op om nog een laatste rondje te halen en één of andere dikke toerist is zo onder de indruk van onze bierflessenverzameling op tafel dat ook hij ons spontaan nog een rondje betaald. Om 23u30 staan we met een grote meute op straat terwijl de bar achter ons de deuren sluit. We horen geruchten dat er ergens nog een “chique” club open is voor nachtelijke fuifpraktijken maar bij het bekijken van elkaars outfits lachen we al dat dat ‘m wel niet zal worden. We slenteren toch door de straat richting club en zien inderdaad een rij vol chique geklede mensen aan een rood touwtje staan zoals dat alleen in films en van die “ik wil chique doen” plaatsen kan. We zijn dan ook in Gustavia op Saint Barths, een beetje het Saint Tropez van hier. (St. Barths is ook gewoon Frans grondgebied). Toch trekken we onze stoute schoenen, (excuseer, flip flops…) aan en gaan in onze zoute korte broek, t-shirts en slippers tussen het chique volk in de rij staan. Met de woorden, “but yeah we own a boat” worden we gewoon binnengelaten tussen het posh volk. Heerlijk hoe we dat toch iedere keer weer voor elkaar krijgen…. (remember Croatia… 😉
Bij iedere zeiltocht naar de volgende ankerbaai stapt er op de Älskling een nieuwe dagbemanning aan boord . Kwestie dat de mannen en vrouwen ook nog een beetje echte zeilervaringen opdoen deze twee weken. Handig voor mij en Inge want we hebben steeds nieuwe crew die gewillig aan de lijnen willen trekken en aan de lieren willen draaien… Op de mannendag, Inge chilt die dag met de dames op de cat, vangen we voor de tweede keer deze week een flinke vis. Helaas is het dit keer een Barracuda, we maken ‘m dus los en gunnen ‘m zijn vrijheid. Barracudas zijn op deze plek van de Carib niet eetbaar door ciguatera gif. We houden er wel een spectaculair visgevecht aan over om ‘m binnen te hengelen, en ook het onthaken blijkt een missie. Het beest laat niet los zonder gevecht en met tanden zo groot als messen kiezen we er uiteindelijk voor om vanaf een meter afstand met de grote kniptang voor de verstaging de haak door te knippen.
De twee weken vliegen voorbij. Uiteindeljk zeilen we qua afstanden niet zoveel maar genieten we met z’n allen van het mooie weer, de prachtige ankerbaaitjes, het snorkelen, de liters rum die Inge en ik meebrachten van Martinique en alles wat het goede leven in de Caribbean te bieden heeft. We barbecuen op het strand, houden regelmatig dekfeestjes op de catamaran, rijden door de gietende regen over Sint Maarten op een quat of brommertje en gaan samen vliegtuig spotten op Maho beach. Het voelde heel fijn om de knalbond kliek over de vloer te hebben. En hoewel het beduidend meer doorspekt was met feestgedrag dan onze normale dagdagelijks leven in de Caribbean voelt het enorm fijn om een stukje van onze reis en ervaringen met hen te kunnen delen.
