Drie nachten op zee

30 augustus 2021

Onze kastjes steken vol met voeding en de vloer ligt gevuld met Duivelse biertjes (Hugo anticipeert op zijn zorg om na Frankrijk geen Duvel meer te vinden!). We zijn klaar om de dag nadien de Golf van Biskjaje over te steken, onder zeelui, sinds mensenheugenis gevreesd! We sturen richting A Coruna op de Spaanse Costa da Morte. Ook die naam laat weinig ruimte voor verbloeming. Het plan is om de golf in vier dagen over te varen. “Spannend, zo vier dagen achtereen rondvaren op een open oceaan” denk ik bij mezelf. Maar bon… ik probeer niet te hard stil te staan bij alles wat er kan misgaan en probeer vooral te genieten van dit eerste echte avontuur op zee. Om mijn gedachten te verzetten installeer ik onze lee cloth (of slingerzeiltje in het Nederlands), deze moet ervoor zorgen dat we rustig kunnen slapen op de zetel zonder er door een wilde golf uitgeslingerd te worden.

Stipt zeven uur gaat de wekker, maar ik was toch al wakker. Ik spring meteen uit bed en maak me klaar voor vertrek, Hugo heeft wat meer aanmoediging nodig om het nest te verlaten… We gaan voor een licht ontbijt en een zeeziektepilletje. Met een hoop andere boten vertrekken we vroeg in de ochtend de baai uit naar open zee. We motoren het eerste stukje met een zeven-tal boten dezelfde richting uit, dit geeft mij een veilig gevoel, we zijn blijkbaar niet de enigste boot op het water die naar het zuiden willen! Zodra we de wind in onze zeilen laten waaien liggen de grotere boten al snel helemaal voorop. Hoe zuidelijker we afzakken hoe kleiner onze boot lijkt te worden ;-). De wind waait goed en we maken mooi vaart in de eerste 12 uur van onze tocht. Zodra de avond inzet wordt het snel donker en rondom ons is al snel niets meer te zien, de zee is grauw en de wolken zorgen voor een gitzwarte nacht. Na het aflossen van de shift zit ik in de vroege ochtend alleen in de kuip. “Best wel eng zo’n donkere hemel.” Elke golf is een potentiële walvis die onze boot omver kan duwen! Met de wind in de rug scheuren we vlot door en komt de nieuwe dag alweer snel tevoorschijn. Mijn eerste nachtdienst zit er op en Hugo komt weer tevoorschijn! Zo lossen we elkaar om de drie uur af en proberen tussendoor toch even wat tijd met elkaar door te brengen. Doordat onze benen de eerste twee dagen nog niet helemaal gewend zijn aan het water zijn de dagactiviteiten vrij beperkt tot koken en zitten, lezen of een podcast beluisteren.

De derde dag valt de wind volledig weg, met nog maar slechts 2,5 knopen voortgang zetten we de komende 13 uur de motor erbij. Zodra we het land naderen op de kaart kunnen we weer gebruik maken van onze zeilen en gaan we de laatste nacht in. Deze nacht zijn de wolken minder hard aanwezig en kunnen we toch genieten van een mooie sterrenhemel. Om drie uur ’s nachts begin ik aan mijn laatste wacht. De lichtjes die we in de verte zien verraden de nabijheid van land. Telkens ik de eindbestemming in zicht krijg, ben ik vol ongeduld en kan de tijd niet snel genoeg vooruit gaan. Maar we zijn er nog niet, er moet nog ruim 30 mijl gevaren worden.

Bij de wachtwissel geeft Hugo me mee dat er de vorige uren geen bijzonderheden zijn gebeurt, maar dat er best wel wat vissers op zee zijn. Soms slecht te zien, veel wisselend van koers. Er is nu slechts één boot zichtbaar op de AIS (Automatic Identification System waarbij we de andere schepen op onze kaart op de plotter zien) die mogelijks een gevaar zou kunnen betekenen, maar die zal zijn koers wel tijdig veranderen, we hebben met onze huidige koers volgens de voorschriften immers voorrang op hem. “Agh vissers! Zeg ik”, ze worden ook wel eens de cowboys van de zee genoemd. Alle zeevaartregels die ik eerder dit jaar mooi van buiten geleerd heb ten spijt, voor hen zijn blijkbaar niet van toepassing. Hugo zag de lichte paniek op men gezicht, maar stelde me gerust dat ze nog ver weg waren en dat het probleem zich waarschijnlijk zelf wel oplost.

Het felle licht van de vissersboot naderde toch sneller dan gedacht. Ik had totaal geen uitwijkmogelijkheden doordat we een boom (een aluminium staaf die het zeil openhoud) in het zeil hadden gezet dat ik niet alleen van opstelling kon veranderen! Help wat nu gedaan… “Schaaaaat! Ik zie dit niet goed komen” roep ik toch even naar binnen. Hugo komt meteen weer naar boven en tracht via de radio contact op te nemen met onze aanvarende vissers. “Fishing Vessel Alegria , Fishing Vessel Alegria , this is Sailing Yacht Alskling II over.” “Fishing Vessel Alegria, Fishing Vessel Alegria, this is SY Alskling II over.” En… radiostilte. Er kwam geen reactie op onze oproep. “Typisch” zegt Hugo, “Die mannen staan met zen allen op dek te vissen en er is niemand op de brug met die boot aan het varen”. Zodra ik met mijn actie om de boom weg te halen van start wil gaan, zien we de grote lampen van de vissersboot de andere richting uit gaan. Oef dit heeft niet veel gescheeld, de boot heeft ons net op tijd gezien en heeft zijn koers gewijzigd. De rest van de nacht verloopt rustig maar ik ben toch extra alert voor de gevaren op zee.

Terwijl wij de stad op de achtergrond zien ontwaken en we moe maar euforisch ons anker uitgooien in de baai van A Coruna zit onze vierdaagse trip erop en gebruiken de rest van de ochtend om toch wat slaap in te halen.

In mijn droom hoor ik een buitenboordmotortje pruttelen. Als snel blijkt dit motortje niet in men droom te zitten, maar is het effectief een dinghy die onze richting uitkomt. Slaapdronken steekt Hugo zijn hoofd uit het luik, de kuip in om het naderende object te inspecteren. “Hi there!, Hoe gaat het ermee?” Roept de vrolijke NederAmerikaan Michael, de zelfbenoemde voorzitter van de CBYC (Cheap Beer Yacht Club) met een uitnodiging om hen die avond te vergezellen op een een strandfeestje. Tof! Hugo haalt zijn Duveltjes tevoorschijn en later die middag trekken we richting strand om met de ander boten kennis te maken. Het cruisersleven kan nu echt beginnen.

In A Coruna bezoeken we enkele must see’s zoals de Torre Hercules, een vuurtoren die destijds door de Romeinen werd gebouwd en nu Unesco erfgoed is. Via het historisch centrum met zijn gezellige pleintjes wandelen we naar de Monte de San Pedro. Hier krijg je een goed overzicht op heel de stad en de oceaan! Jep, volgens mijn stappenteller hebben we die Tapas ’s avonds wel verdiend!

Na enkele gezellige dagen in deze baai bekijken we wat de wind ons de komende dagen te bieden heeft. Spijtig genoeg wordt er nauwelijks wind voorspeld. Ofwel blijven we hier tot deze weer opkomt of we motoren naar een volgende bestemming. Die keuze laten we nog even in het midden en trekken snel een nieuw pintje open!