Ellende in Oostende

Zaterdagmiddag 10 juli is het zover, we omhelzen nog een laatste maal onze vrienden en familie.  Vijf uur stipt gaan we onder applaus richting de boot om uit te varen. De zonnestralen die eerder op de dag te zien waren hebben nu plaatst gemaakt voor donkere wolken en hevige regen, dus ja…korte short en topje wordt ingeruild voor ons zeilpak. Niet bepaald de meest idyllische uitzwaai die ik in gedachte had!

Eens aan boord plaats ik alle dozen met cadeautje’s op de bank en doe een snelle laatste check, zijn alle ramen gesloten, staat alles vast… Oké, we kunnen vertrekken, Hugo start de motor en samen gooien we alle lijnen los. Door onze zenuwen en enthousiasme schieten we niet te vroeg uit de startblokken, de sluispoort is nog steeds gesloten, “het water staat blijkbaar nog niet op de juiste hoogte” roept Ernest. Robbe komt ons informeren dat het nog zo een half uurtje duur eer we weg kunnen!  3.40m, 3.39m, eindelijk 3.38m, het water staat op de juiste hoogte om de poorten te openen. Hup, We springen met zen tweeën de boot op, gooien alles los en varen door de poort heen de Schelde op. Om de hoek staan al onze vrienden met een drankje in de hand ons uit te zwaaien!

Ik geef Hugo een kusje en denk bij mezelf, Yes, nu is het echt begonnen! Door het gebrek aan wind wordt ons zeilavontuur eerst een motorboot avontuur, maar dit vind ik niet zo erg, het is toch geen gezellig zeilweer en ik wil zo snel mogelijk weg uit deze rivier richting de zee. Zodra we de eerste bocht van de Schelde ingaan zie ik Hugo weer bedenkelijk kijken. “Wat is er?”,” Niks, niks! “,”Zeker?“ vraag ik licht bezorgt. “Ja nee hé, die stomme motor doet weer moeilijk!” Just great, we zijn nog geen half uur ver in onze trip en we hebben al problemen met de motor, hoplijk is dit geen voorbode voor de rest van de reis denk ik bij mezelf. Maar ik probeer mijn ergernis niet te laten merken en neem het roer over zodat Hugo een blik kan werpen benedendeks. Na wat gevloek en gezucht komt Hugo met vuile roetstrepen op zen gezicht de kajuit uit en deelt me mee dat hij het allemaal niet snapt. Tof, als jij het al niet weet.. de schrik om rechtsom te moeten keren zit erin. Maar dat doen we niet, we bellen Pieter om advies en komen er zo achter dat de motor waarschijnlijk nog steeds lucht hapt! 

Ik zie Hugo weer wat meer kleur krijgen en hoor hem zeggen, “Ho Poes, dat is geen groot issue, dat kan ik in Oostende meteen fixen, duurt hooguit een uur en dan kunnen we richting Duinkerke!” Luchtbellen in de dieselleiding doen de motor af en toe vertragen maar echt stilvallen doen we niet. Er is dus geen echt gevaar. We pruttelen op een rustig tempo naar onze geplande overnachtingsplek.

Eens aangemeerd op onze eerste stop bij Hansweert openen we de doos van Pandora vol met kaartjes, pakjes, voor elke mood is er wel een kaartje voorzien! Na een korte, woelige nacht ontlucht Hugo de motor voor vertrek. En hop we gaan met de stroom mee richting Breskens. Alright, in no time arriveren we daar en tot onze grote vreugde deed de motor niet moeilijk. 

Op maandag zetten we onze reis verder naar Oostende. Na onze slechte ervaring met Oostende, twee jaar eerder, onderweg zet ik leuke muziek op en zing uit volle borst mee om mezelf ervan te overtuigen dat het dit jaar wel een toffe stop wordt.

Aangekomen in de badstad is de taakverdeling duidelijk, ik doe de afwas en Hugo zoekt naar het onderdeel dat lucht hapt. Nadien even snel die PCR-test doen en off we go! Ik begin aan de afwas, maak een wandeling, doe een dutje. “En de motor, is die reeds ontlucht?” “Ja én nee, ik heb het probleem gevonden maar helaas is dat niet te repareren zonder het onderdeel te vervangen, ik heb er eentje met spoed besteld in Blankenberge, dat ligt daar morgenvroeg klaar”.

Wachtend op het nieuwe onderdeel  beslissen we om de PCR-test dan ook nog maar een dagje uit te stellen! Het ziet er naar uit dat Oostende ons ook dit jaar weer geen positieve vibe geeft, Fucking Oostende!