Los van het vaste land

Rustig wiegend zit ik in de kuip verdiept in het klimaatboek van Bill Gates (een aanrader btw!). De wind is al dagen stabiel rond de 12 knopen. Echt hard gaan we niet maar de golfslag is rustig, het is een aangename temperatuur en onze autopilot stuurt ons naadloos richting Lanzarote. We hebben dus tijd zat voor het lezen van boeken.

“Please keep a sharp lookout” We zijn nog een 50-tal mijl van Lanzarote, het is midden in de nacht, het drukke VHF verkeer op kanaal 16 houdt ons beide wakker. Er is kort geleden een migrantenbootje in moeilijkheden gespot met onbekend aantal mensen aan boord. We zetten de coördinaten uit op de kaart die in het VHF  bericht zitten, 12 mijl zuidoostelijk van ons, dat is nog zeker 2,5 uur varen, we blijven zuidelijk sturen en na een uur krijgen we een update over de VHF dat de kustwacht in ieder geval dit bootje heeft geëvacueerd.  De waarschuwingen rond migrantenbootjes blijven ons hele verblijf in de Canaries een vaak herhaalt bericht op de VHF. Het zet ons met onze voeten weer stevig op de grond, er zijn mensen die 100 mijl de Atlantic opdrijven, niks te verliezen, op drift naar een beter bestaan. Al onze ongemakken aan boord als we op zee zitten lijken opeens heel banaal… (De oversteek van de westelijke Sahara richting de Canarische eilanden, een dikke 100 mijl westerlijk de Atlantische Oceaan op, van migrantenbootjes neemt snel toe in de laatste jaren als alternatieve route ipv. Via Turkije naar Griekenland.)

Na 110 uur zeilen en 560 mijlen in ons kielzog lopen we op de bonnefooi de haven van Arrecife binnen, een risico volgens de berichten op Navily en van andere zeilers, maar met onze 37 voet zijn we ondertussen een kleintje en er blijkt genoeg plek aan de steiger voor de kleintjes.  We trekken een frisse pint open en laten de Burger King aan de havenboulevard voor ons “koken”. 

• 

• 

• 

• 

Het regelen van een huurauto om een rondje op het eiland te rijden lijkt een onmogelijke opgave. De verhuurvloot is in 2020 sterk teruggebracht door het wegblijven van toeristen en nu is er op de eilanden een chronisch tekort aan huurwagens. We besluiten een tour met een bus en gids te boeken om op die manier de highlights van het eiland mee te krijgen. “The Chinese Experience” Zo voelt het wel een beetje op het einde van de dag als we de bus weer uitstappen. We hebben dan wel het hele eiland gezien, het was wel steeds bus uit-bus in en overal 20-30 minuten de tijd. “Uitstappen, foto nemen, instappen”. Toch zijn we blij dat we de tour gedaan hebben en daarmee het eiland gezien. 

Verspreid over Lanzarote zijn meer dan 100 vulkanen te vinden. Met de jongste aanwinsten geconcentreerd in Timanfayo nationaal park, zuidwestelijk op het eiland. De laatste uitbarstingen daar dateren van 19e eeuw. Het vulkanisch gesteente en het gebrek aan regen, (amper 30 regendagen per jaar) maken van Lanzarote een ruw maanlandschap. op de enkele palmboom en dorre struik ontbreekt verdere natuurlijke vegetatie. Midden op het eiland wordt in het vulkanische gesteente aan wijnbouw gedaan. De wijnranken krijgen elk een put en muurtje ter bescherming van de niet aflatende wind. 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Op dag 5 zijn we het leven aan de steiger wel weer moe. “Gaan we zuidelijk van het eiland opzoek naar een ankerbaaitje of trekken we onze stoute schoenen aan en sturen we alsnog noord richting La Graciosa?”. “Noord!” Zegt Inge zonder veel twijfel. We hebben van anderen al meermaals over La Gaciosa gehoord. Een eilandje noordwestelijk van Lanzarote met schijnbaar de mooiste ankerplek van de Canaries. Omdat het een Nationaal Park is heb je eigenlijk een vergunning nodig om er te mogen varen en ankeren. De procedure om die permit te krijgen: 30 werkdagen (!) vooraf een formulier invullen met bootgegevens en precieze aankomst en vertrekdata. Dat hebben wij dus niet gedaan… 6 weken geleden wisten we nog niet eens van het bestaan van deze plek, laat staan wanneer we er zouden arriveren… Zodra we na een poging of 6 eindelijk onze haak in de grond hebben en we tevreden zijn dat ie ook stevig vastzit horen we rond bij andere boten naar de permit. De meesten die hier liggen blijken die niet te hebben en er wordt blijkbaar ook niet gecontroleerd. We blijven een 4-tal dagen op dit mooie plekje liggen, Door de aanhoudende wind is zwemmen en suppen niet echt ideaal hier maar we chillen wel op het mooie strand en maken een wandeling naar boven bij de nabij gelegen vulkaankrater. 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Na zo’n 20 uur zeilen in west-zuid-westelijke richting lopen we in de loop van de ochtend behoorlijk vermoeid Las Palmas De Gran Canaria aan. De nacht is “squally” geweest: er zate regenbuien in de lucht met veel wind, tussen die regenbuien was de wind eerder beperkt. De vele zeilwissels, reef-acties en het actief trimmen maakten het een redelijk slapeloze nacht. Maar we voelden ons wel echte actieve oceaanzeilers! Hoewel we een overvolle haven en ankerkom verwachten blijkt dat nog mee te vallen. We zoeken een ankerplekje en de rest van de dag luieren en slapen we weg. 

De Canarische eilanden en dan vooral Las Palmas De Gran Canaria waren in de late 15 en 16e eeuw een tussenstop richting de nieuwe wereld. Een plek waar goed handel werd gedreven, schepen ter bevoorrading en reparatie stopten en waar zeelieden en bemanningen op- en afstapten. De oude stad ademt die sfeer nog steeds uit. Het authentieke huis van de gouverneur van Las Palmas in het centrum van de stad is een omgetoverd tot een interessant museum en een hommage aan die tijd.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Op 29 oktober arriveren Veerle, Steven en Taro voor een week herfstvakantie op Tenerife. We moeten dus voor die tijd nog één eiland westelijker. De 27e gaan we daarom ’s avonds vlak voor donker anker op. Na het ronden van de noordelijke kaap op de motor zeilen we met een lopend windje van 12 knopen de nacht in Tenerife tegemoet.