De grote plas over!

Met een kopje koffie en ontbijt maken we gebruik van de gratis wifi die het café aanbiedt. Onze app’s moeten vol met nieuwe muziek en podcasts staan voor vertrek! We vinden het beide enorm aangenaam om in de kuip te zitten en rustig te luisteren naar een podcast die door de boxen speelt. De dag voordien hebben alvast uitgeklaard zodat we vandaag niet teveel taakjes op de planning hebben staan. Vertrekken met een relaxt gevoel schalen we beide hoog in. Na het ontbijt moeten we enkel nog water en diesel tanken. Het moet ons dus wel lukken om tegen middaguur de trossen los te gooien. De mooie plannen ten spijt, krijgen we, zodra we weer op de steiger wandelen, te maken met de Afrikaanse “no stress, just chill”- mentaliteit. De elektriciteit op net onze steiger ligt er al van vanochtend uit en de mensen van de haven kunnen het probleem niet vinden. Erger voor ons is dat daarmee de (elektrisch gestuurde) kraantjes voor drinkwater ook niet werken. Er ontstaat daarnaast ook al een stevige wachtrij bij de dieselpomp. Na onze boot driemaal te verplaatsen om bij een werkende waterkraan te komen en diesel te tanken kunnen we 3,5uur later dan gepland met volle tanks en met een net iets minder zen-gevoel vertrekken. Het is 15:30u  wanneer we losgooien. Plots komt het besef dat we vanaf nu 15 dagen lang geen land meer gaan zien. Het geeft ons een onwennig gevoel.  

Rond de bergen van Mindelo waait er een hevige acceleratiewind die onze boot de eerste uren toch zwaar doet werken. De golven worden met een stevig tempo tegen onze boot aangeduwd waardoor de autopilot zich soms moet herpakken. Hij moet hard werken om ons in de steile hoge golven op koers te houden. Hugo neemt het een half uur over om met de hand te sturen op het stuk waar het het hevigst aan toe gaat. Zo surfen we net wat comfortabeler van de golven af en sparen we kostbare stroom in de batterijen. Het zeeziektepilletje dat ik eerder op de dag nam doet ook haar best. Bij het dalen van de zon zijn we 15  mijl verder en zijn de hevige windstoten (we kregen vlagen van 38knopen wind over ons heen) ook al wat gaan liggen. 

De route die we zullen varen, van Mindelo naar Suriname, zou volgens de berekeningen van Predictwind 15 dagen gaan duren. De wind blaast op de kont, dus wij verwachten niets anders dan champagne sailing; zeiltjes openzetten en dan maar chillen in de kuip. Hebben wij onze verwachtingen even moeten bijstellen zal later blijken! Net als alle andere meerdaagse zeetochten gaan we ook nu weer voor het drie uur op, drie uur af wachtsysteem. Uit vorige oversteken is gebleken dat dit schema ons het best ligt. Hugo doe de uurtjes van 9u-12u,15u-18u enz. Ik doe de uren 6u-9u, 12u-15u enz. Rond het middag- en avondeten zijn we meestal samen wakker en hebben we wat quality time. 

18:00u – 21:00u – Inge op wacht 

Samen eten we ons eerste avondmaal op, ik heb reeds enkele maaltijden voorbereid, voor vanavond heb ik een lekkere pasta voorzien maar door de hevige golfslag hebben we het maar gewoon bij een simpele boterham gehouden. Zodra de zon ondergaat gaan alle schermen op nachtmodus (voor ons nachtzicht worden de witte lampjes omgezet naar rode lampjes) en kruipt Hugo nadien in het slingerbed in de hoop zijn ogen toch even te kunnen sluiten. Dit is de shift die ik het liefst draai, alvorens deze nog maar goed is begonnen is hij al afgelopen. Na het bereiden van het avondeten, meestal een koude maaltijd, doe ik nog “snel” even de afwas en kan ik daarna met een filmpje of een boekje genieten van de rust in de kuip. Met een beetje geluk wordt ik ook nog getrakteerd op een mooie zonsondergang. Helaas was het ditmaal geen mooie zonsondergang maar wel een vliegvis die aan een rotvaart op me afkwam (waarom ik altijd?!). En aangezien lastige situaties niet alleen komen, beuken de golven zijdelings super hard in en wordt de horizon verlicht door enkele hevige bliksemflitsen. De boot gaat flink tekeer en ik hoor de inhoud van elke kast stevig heen en weer slingeren, De vorken en messen trekken ten oorlog tegen de lepels, een bestekoorlog met heftig slagveld. Dit moet straks toch ook nog even aangepakt worden om de vrede te doen wederkeren in de bestekla. Maar eerst zien dat de vliegvis in de kuip opgeruimd wordt!

Helemaal uitgeteld poets ik men tanden en kruip in de warmte die Hugo achterlaat in het slingerbed. Door de wispelturige golfslag belooft het een onaangename slaapshift te worden! 

21:00u – 00:00u – Hugo op wacht

In de rode schijn van onze boot in nachtmodus kruip ik uit het slingerbed, geslapen heb ik nog niet. Sinds we tussen de eilanden uit zijn zijn de steilste golven ertussenuit maar rustig kunnen we het buiten niet noemen. Ik hijs me met één hand in een broek en t-shirt, met de andere hand houd ik me vast aan de tafel anders donder ik om. Éénmaal ook mijn reddingsvest aan kruip ik de kuip in. Het is donker, de wind loeit me met 26 knopen om de oren. Dit is m’n snelle shift, met een podcast of muziek in de oren, of zelf een serie op de iPad vliegt de shift voorbij. Ook de sterrenhemel kan een mooie uren durende film zijn die niet verveeld! 

Nadat ik rondom heb gekeken en een blik op onze koers, en voortgang heb geworpen ga ik binnen aan de slag met keukenhanddoeken en keukenrol. Langzaamaan krijg ik het geklingel en gerammel in de keukenkastjes onder controle. Ook de vredesmissie in de bestekla blijkt een grandioos succes. De onruststokers uit de kombuis hebben we onder controle in onze missie naar rustig slapen onderweg.

In de eerste nacht, na 30 mijl varen al valt de wind weg. Zomaar ineens van 7 knopen bootsnelheid en 26 knopen wind naar 3 knopen bootsnelheid en 8 knopen wind. De deining blijft wel staan en dat levert meteen een nog meer klotsende boot en en klapperende zeilen op (want ze blijven niet vol met zo weinig wind op zo’n hoge deining). Dit hadden we voorzien maar het blijft frustrerend. We zeilen de luwte in van Ilha de Santo Santao. Het meest westelijke eiland van de Kaap Verden. De wind waait rond de eilanden en creëert daarmee acceleratiewinden naast de eilanden en een windstilte aan de zuidwestelijke kant van ieder eiland. Deze windstille zones kunnen zich tot 40 mijl uit de kust uitstrekken. Eromheen varen is dus niet echt een optie en dus moeten we er doorheen. Gelukkig is de zone volgens Predictwind maar zo’n 10-15 mijl breed en tegen 00u00 bij de wissel van de wacht trekt de wind weer aan en begint Älskling II weer beter te lopen. 

0:00u – 3:00u – Inge op wacht

Midden op zee kan je het je permitteren om tijdens de nachtwacht je ogen toch even te sluiten. Er is haast geen verkeer en de wind blijft meestal vrij stabiel. Om mijn midnighshift niet helemaal slapend door te brengen zet ik een wekkertje op zodat ik om de twintig minuten weer naar buiten wordt gejaagt. Ik kruip de trap op, lijn me vast en kijk rondom me heen om de situatie te evalueren. We scheuren nog steeds door de golven heen en de zeilen staan er nog prima bij. Ook al maken we goed vaart toch blijven de nachten een zeer onrustige bedoeling. De donkere lucht maakt plaats voor een prachtige sterrenhemel. 

3:00u – 6:00u – Hugo op wacht

“tingelingeling, tingelingeling,…” De wekker van mijn telefoon gaat en kondigt het einde van mijn 25 minuten durend ritueel aan. Op gevoel vind ik de “herhaal” knop en de timer telt weer af, 24:59, 24:58, 24:57, … ik hijs mezelf omhoog door het luik voor een visuele inspectie van de horizon: niks te zien! Ook het AIS-scherm op de plotter blijft al nachten leeg. We zijn hier hélemaal alleen op de oceaan. Een snelle controle van de zeilstanden in het felle licht van de volle maan en even checken dat onze piloot nog steeds de correcte koers richting het westen stuurt en ik heb nog 22 minuten en 14 seconden over voor de vrije bank in de kajuit aan bakboord. “Dat wordt weer een rijkelijke powernap”… tot het ritueel opnieuw begint. 

Sinds ik tijdens met graveyard shift gewoon korte stukjes slaap en iedere 25 minuten een controlerondje doe is deze shift een beetje doenbaar geworden. Tijdens onze eerste nachtelijke tochten bleef ik altijd wakker in de kuip. Dat was dan iedere keer een langdurig gevecht tegen mijn biologische klok. Hoe dichter we bij land komen hoe korter mijn ritueeltje wordt. Totdat er de laatste 200 mijl niet meer te slapen valt omdat vissers en andere scheepvaartbewegingen gewoon permanent aandacht nodig hebben. 

6:00u – 9:00u – Inge op wacht 

Tijd voor mijn ontbijt! De hele oversteek lang drinken we geen koffie, wegens teveel gedoe en onze maag heeft er ook gewoon geen behoefte aan. Ik maak mezelf een koude chocomelk en smeer een boterhammetje met choco. Bij het openen van de broodzak merk ik dat ons sponsbrood al vrij snel begint te schimmelen.” Gho echt k*t want dit is alles van brood dat we konden inkopen”. Helaas kennen ze de uitvinding afbakbrood nog niet in Kaapverdië. Met chirurgische precisie snij ik alle schimmelplekjes weg en tover de broodkruimels om tot een lekkere bodding, “nice… rozijntjes met rum!” Ook onze prei begint er wat triestig uit te zien, dus snij ik deze op en kook ze even in de pot. Helaas is de voorraad verse groenten en fruit in sneltempo aan het afnemen. Het is steeds een gok waar je je de groenten het best koopt en je hebt nooit een garantie dat deze het lang zullen volhouden. Binnenkort zullen we onze nodige vitaminetjes moeten halen uit blikvoeding, iets waar we beiden niet naar uitkijken.

Na drie uur snijden en koken ben ik helemaal uitgeput en geef ik Hugo weer volledige controle over het schip.  

9:00u – 12:00u – Hugo op wacht

“Wat ruik ik toch?” Vraag ik me al een dag of twee af. Al enkele dagen hangt er een steeds sterkere zoetige lucht in de voorkant van de boot. Als ik de geur ook begin te ruiken bij de kombuis ga ik op onderzoek. In een rollende en klotsende boot licht ik de vloerdelen op en heb meteen het onheil gevonden. Gestockeerd onder onze vloer ligt onze ijzeren voorraad bier en tonic blikjes (de Gin stockeren we gelukkig ergens anders ;-)). Door het hevige rollen en stampen van de afgelopen dagen is die belangrijke lading aan het schuiven gegaan. Het resultaat is een bier en tonic soep in onze bilge. “ooh ooh, shit, hoe pakken we dit aan?!” Terwijl ik de vloerplaten voorlopig maar weer terugleg om de chaos  toe te dekken ben ik in mijn hoofd al bezig met het optuigen van een plan om zoveel mogelijk blikken te redden en meteen de boel ook schoon te maken midden Atlantic op een immer heen en weer bewegende boot. Een plan, zo blijkt later, dat nog tot ver in Suriname de nodige stappen zou kennen. 

12:00u – 15:00u – Inge op wacht

We lunchen samen in de kuip, vandaag is het risotto met blikgroenten. Meestal heb ik niet zo een grote honger nadat ik uit het kombuis kom, hoe simpel de maaltijd ook is om te bereiden, toch is het een echte uitputtingsslag. Hugo heeft ook niet zo een grote honger, de onrustige nachten beginnen ook bij hem door te wegen. Onze quality time is deze middag dus van korte duur, Hugo beslist om nog even een dutje te doen. Kwestie dat die walletjes onder zijn ogen niet nog erger worden. Bij eten maken hoort ook afwassen en ook dit is even vermoeiend. Ondertussen heb ik al enkele trucjes bedacht zodat mijn afgedroogde spulletjes niet steeds wegrollen. Plots komt er een stevige golf zijdeling via mijn “dampkamp” (het raampje aan de keukenkant binnen).  De golf doet heel mijn keuken onderlopen met zoutwater, borden en bestek zwemmen alle kanten op. Ik verlies alle controle en vloek de boot de verdommenis is! Echt geweldig, zo’n oversteek!

15:00u – 18:00u – Hugo op wacht

Al dagen staart mijn  e-reader mij in de verte van de boekenplank aan. Ik had me zo voorgenomen een resem aan boeken te lezen onderweg. Maar ik ben te moe! Zelfs in mijn namiddag shift staar ik meestal naar de golven met een muziekje in de oren of ben ik druk in de weer met het opzetten van de sattelietverbinding voor het binnenhalen en versturen van de korte e-mailtjes en de weerberichten. 

Denk inbelverbinding en deel die door tien… 150kb aan weerinformatie, dat is connectie opzetten  en dan 20 minuten wachten op de download. Met een beetje pech verliest de Iridium Go onderweg z’n satellietconnectie en duurt het nog wat langer. Toch is het een magisch stukje techniek. Midden op de oceaan kunnen we e-mailberichtjes versturen naar en ontvangen van andere boten en het thuisfront. We hebben ook iedere 12u de beschikking over verschillende weermodellen die we kunnen downloaden.  

Door de felle wind hebben we van de initiële planning een dagje kunnen afpitsen, we hebben de overkant gehaald in 14 dagen zeilen! Op 19 december 4u ’s ochtends varen we de monding van de Paramariborivier op. We krijgen flink wat stroom tegen, die volgens de getijdetabellen pas rond de middag keert en in ons voordeel gaat werken. Het heeft geen zin om de laatste 30mijl de rivier op tegen de stroom in te varen dus gooien we het anker uit en rusten wat bij en maken een overwinnaarsontbijt met pannenkoeken.  Zodra de stroom draait rollen we de zeilen weer uit en varen tot aan Paramaribo. Daar valt de wind volledig weg en moet de motor het overnemen. Bij de laatste bocht wordt de hemel volledig donker en zien we geen honderd meter meer voor ons uit. De hemelsluizen gaan open, de oh zo verlangde regen, die met bakken uit de hemel valt, spoelt een groot deel van de zoutkorst en het Sahara zand van onze boot. We zetten onze boombox vollenbak aan en doen een euforische regendans.

Als twee verzopen waterkiekens arriveren we in Marina Waterland waar we hartelijk worden begroet en meteen worden uitgenodigd om een ankerbiertje te drinken. We laten de stinkende boot voor wat het is en genieten van ons wel verdiende pint. (En dan nog één, …)

De tocht was niet altijd even makkelijk. Hoewel de boot zich fantastisch heeft gehouden was het voor ons een behoorlijke fysieke en mentale uitputtingsslag. De verhalen die we lazen en hoorden tijdens onze voorbereidingen voor deze reis hebben dit aspect van de oversteek vaak weggelaten en een wel erg romantisch beeld opgehangen zo lijkt het. En ook wij lijken de moeilijkere momenten snel te vergeten nu we al enkele weken in Suriname zijn. Toch willen we ook dit delen: We hebben eigenlijk heel de oversteek behoorlijke wind en erg wispelturige golfslag gehad. Het leven aan boord was daarmee lastig en erg vermoeiend. Meerdere dagen achter elkaar trok de wind ’s avonds aan en zette de golfslag hoger door waardoor we beiden meerdere nachten achter elkaar nauwelijks konden slapen. Dat maakt dat we ieder vrij moment gebruikten om bij te slapen en dat er van andere activiteiten buiten slapen, eten (maken), zeilen en navigeren, zeker de eerste week niet veel in huis kwam. Dat maakte het ook mentaal best uitputtend en dan duren twee weken lang. De sfeer aan boord is altijd goed gebleven maar we hadden beide verwacht meer energie te hebben en meer te kunnen doen onderweg. 

We zijn beiden ongelofelijk fier en trots op elkaar en onszelf. We zijn ‘podverdekke’ met z’n tweeën op onze eigen boot helemaal naar het Amazonewoud in Zuid Amerika gezeild. 

Tijd voor een Jungle-avontuur de komende vier weken en dan “off to the Caribbean”!